Beyza Anlatıyor

Hayatı bir yol olarak nitelendirirsem,yolun başındayım. Sonumdan haberim yok. Sonumdan korkum yok. pek çok şeyden ümidimi kestiğim şu günlerde, artık daha fazla yalana inancım yok. Yol uzun mu, kısa mı, ince mi, bilmiyorum. Bildiğim tek şey kırıp dökerek, kırdıkça kırılarak, sessiz sedasız ilerlediğim gerçeği. ilerlemiyor da olabilirim. Her pes edişimde bir adım geriye düşmüşsem eğer, başladığım yerin de gerisindeyim. Bu yolu yürürken pek düşünmedim aslında. Çoğunuz düşündünüz, düşünüyorsunuz da. Ben bunu pek  başaramadım. mutluluğu aradım, aslında mutluyken. Bu arayıştı işte beni mutsuz bir kadına dönüştüren. aradığım o her neyse, onu bulamadım. Yoldayken elimden kayıp gidenlere epey ağladım. Sonra bunların bomboş olduğunu kafamı duvarlara vura vura anladım. Ben böyle sözler ettikçe insanlar derin ve sonsuz bir mutsuzluk halinde sanıyor. Öyle değil, asla da olmadı. Çok mutlu da oldum ama bazı şeyler beni bırakmıyor. Dilime yapışmış da gitmeyen bir tat gibi. Bu yolda yürürken kendi...

sana bir kaç söz edeceğim. ben hayır diyemem. ben karşı duramam. ben güçlü olamam. benden insan olmaz. ben kayboldum. ben sustum. ben çok yoruldum. kalbimin akıp gitmesinden yoruldum. aklımın bunları sadece seyretmesinden yoruldum. istediğim ben olamayıp, olanla yetinmekten çok yoruldum. eminim sen bilmezsin. eminim sen birini karşılıksız sevmek nasıl bir his bilmezsin. eminim sen benim yürüdüğüm yollardan çok yürüdün. ama eminim sen benim sokaklarıma uğramazsın. benim sana çıkmasını umduğum her yolda kendimden bir parçadan vazgeçerek yola devam etmem gibi anlamsız şu hayatım. bu günlerde yollar başka.  yerler başka. kadınlar başka.adamlar başka. her şey o kadar başka, herkes o kadar yabancı ki bana. sende bile eski sevdiğim şeyleri bulamaz oldum. kendimi bulmam gerek. çabalamam gerek onca şey için. klavye başında,bir sokak kenarında, bir kitabın sayfasında yazmaya benzemez hayat. yaşıyoruz ya hani, daha çok yaşamak gerek. günden güne daha çok korksak da her şeyden, daha çok korku...

Eksik bir şeyler var hayatımda. Bir günüm mükemmel geçse de içimde yerine hiçbirinizi koyamadığım boşluklar. Sol yanım boş, kalbim boş demeyeceğim. Alakası yok onlarla. Zaten aşktan ümidi kesen ben, böyle kuruntulara kapılmıyorum epeydir. Bu boşluğun sebebini bir kere aramadım. Nedenini ne kendime ne de ona buna sormadım. Bir şeyler eksikti işte. Aslında ben bu boşluktan kaçtım. Amacım onu doldurmak değil hala. Amacım onu yok etmek. Çünkü biliyorum bana iyi gelmedi, gelmeyecek.Ondan işte böyleyim. Boş duramıyorum. Hiçbir şey yapmadan yatamıyorum. Tüm gün bir odada kalamıyorum. En sevdiğim diziyi 3 bölüm üst üste izleyemiyorum. Gittiğim yerde ya unutana kadar içiyorum, ya unutana kadar yazıyorum. Kaçmak istesem de bu boşluktan kaçamıyorum. Sebeplerini düşünmeye karar verdim ben de. Bu boşluğun sebeplerini bulamazsam yaşayamazdım sonunda anladım. İnsanlardı tüm sebep. Beni kendine inandırıp yarı yolda bırakan insanlar. Arkadaşlığı için çaba gösterdiğim ama bir şey istediğimde kaybolan in...

Dünya'da bir ikimiz kalmalıydık aslında Mehmet. Bu ara kalabalıklar beni yoruyor. Her yerde sen, her şeyde sen olsan, kabul. Sen de yoksun be Mehmet. Benim gitmek istemem bu yüzden. Kalamıyorum artık bu şehirde. Sadece şehirlerle değil sorunum, ben bu ruhumu dünyalara sığdıramıyorum. Dünya küçük derlerdi büyüklerimiz inanmazdım da Mehmet, ne kadar haklılarmış anlıyorum. Demek ki insan büyüdükçe dünya ona küçük geliyor Mehmet. Ama biz büyüdükçe dünyalarımızın da büyümesi gerekmez miydi? Hayallerim bu değildi. Kendimi sana ait hissetmeye adadım ama sen gittin. Kendimi başkalarıyla avutmayı denedim, aklım almadı kaçtım Mehmet. Farklı şehirlere adamalıydım, onu da başaramadım. Bence ben ayaklarımın üstünde duramadım. Senin yüzünden Mehmet. Sana bu kadar alışmamalıydım. Bana bu kadar izin vermemeliydin. Şimdi bunları değil kağıda kitaba, dağlara taşlara yazsam okumazsın ki Mehmet. Suratına söylerdim de, zaten yanımda olsan söze gerek yoktu Mehmet. Kendime yeni dünyalar kuracağım. İçinde...

Ben aklımdakileri sana anlatmayı deniyorum bu ara. Dilimin ucunda kelimeler bir türlü söyleyemedim. Gözlerinin içinde bulduğum şeyler yüzünden. Kalktım bir çay demledim. Sana bir mektup yazmaya karar verdim. 3 saatimi masada harcadım, bir cümle bile kuramadım. Divane olmak mıydı bu? Delilik miydi? Sonra sana bir resim yapmaya karar verdim, bütün boyalar birbirine karıştı, tuvaldeki karmaşaları kelimelere dökemem emin ol. Etrafı güzelce toparladım, giyindim çıktım. Sana anlatmak istediklerimi ifade etmenin başka bir yolu olmalıydı. Bir fotoğraf çektim sevgiyi, aşkı anlatan. İstanbul vardı arkada. Masmavi denizin üstünde nereye gittiğini bilmediğim bir vapur. Martılar sımsıkı sarılmıştı, vapura. 20 belki 30 tane. İşte ben de belki de o vapurdum. Uzaktan bakınca nereye gittiğimi bilemezdin. Ama beni hiç yalnız bırakmayan martılarım vardı, yani sevdiğim insanlarla yol alıyordum. O martılardan biri -ki bence en göz alıcı olanı-sendin işte. Şimdi hissedebiliyorum işte. Sana olan sevgimi anla...

Bu ara sorgulamamam gereken şeyleri sorguladığımı fark ettim. Herkesin kendi doğruları var diyorlar ya doğruymuş aslında. Birbirimizden etkilensek de kendi bildiğimizi okumamız da bundan . Toplumun değerlerinin iyice değersizleştiği bu günlerde herkes kendi değerlerine sahip çıkmak zorunda galiba. Fark ettim ki bana çok normal gelen şeyler, başkalarına anormal geliyor.  Bana saçma gelen şeyler de göze batmıyor. İnsanlara artık şaşırmıyorum dediğim her an hayat bana bir şey daha öğretmiş oluyor. Şaşırmıyorum desem de akşam haberlerini izleyemiyorum. Fakat şunu fark ettim ki, insan ister istemez çevresinden etkileniyor. Hatta tahmin ettiğinden fazla etkileniyor. Kendi duvarlarımızı yıkmasak da, kendimizle baş başa kaldığımızda bir "acaba mı?" diyoruz. Ama insan sorguladıkça mutsuzlaşır, sorguladıkça fark eder aslında. Sorgulamak iyidir. Sorgulamak hatalardan döndürebilir. Sorgulamazsak eğer öğrenemeyiz hayatı. Zaten düşe kalka yaşadığımız şu dünyada artık kimse önüne gelenle me...

öyle cümlelerim var ki benim, aklımda ama ne dilimde ne de kalemimde. yazamıyorum kalbimi. yemek tarifi değil ki her zaman anlatamıyorum hislerimi. ne kadar kırılabilirim daha diye düşündüğüm her an aynı yerden bir daha kırılıyorum. yaşaya yaşaya hayatın öğretemediği şeyler var. kalbim direniyor, ruhum da öyle. ben, benimle savaş veriyorum çoğu zaman. başa çıkamadığım düşüncelerim var. korkularımı giymiyorum üstüme. bazen ateşten gömlek, bazen görünmez bir yelek.yetiyor herhalde.  insanlar beni anlasın diye de çabalamıyorum aslında . söylemek istediğim çok şey var galiba, hem buradan anlatıyorum hem susmak bilmediğim günlere sahibim. bazı şarkılar var böyle sözleri yok, her dinlediğimde yeni bir söz yazıyorum, yeni bir oyun oynuyorum kafamda. bazı adamlar giriyor hayatıma, ben oradalar sandıkça onlar sadece yürüyüp gitmiş oluyorlar. aslında farkında oluyorum ama fark etmek de çözüm olmuyor bazen. eğer zaferlerle mutlu oluyorsak neden mutsuz olduğum aşikar. insan en çok kendine yeni...

İnsan bu hata yapmak doğasında var. Hatalarımız bizi biz yapar aslında ama yine de en az hatayla yola devam etmeye çabalamakta fayda var. Yoksa işler çığırından çıkıyor. Hatalarını görmek de önemli. Çevren hata yapıyorsun şöyle yap, böyle yapma dese de insan çoğu zaman aldırış etmez bildiğini okur. Peki hatalarımız mıydı bizi biz yapan? Yoksa aslında fark etmeden çıkmazlara mı sürükler hatalar? Orhan baba haklı: "Hatasız kul olmaz." Ben hatalarımın farkına çok geç varıyorum. Biliyorum siz de öylesiniz. Hatalardan ders alma olayına da çok uymuyorum. Bazılarımız bir kere hatasını fark etse bile, illa bıkana kadar devam edecek başka yolu yok. Çünkü hepimiz insanız ve farklı farklı özelliklerimiz var. Hata yapmanın önüne geçemiyoruz. Hatalar keşkelere sebeptir. Keşkeler aslalara. Hatalar tesadüf değildir. Hatalar sebepsiz değildir. Hatalar telafisiz değildir, çoğunlukla.Hatalar aslında kendimizi ne kadar kahretsek de gereklidir. Öğrenemediğimiz pek çok şeyi hata yapa yapa öğrenir...

Düşünüyordum. Hayallerimizi, hayallerimi.  Ne kadar mesafe vardı hayallerimizle gerçekler arasında? Mesafeyi daraltmak için ne yapıyorduk? Her geçen gün hayallerimize sımsıkı sarılıyorduk belki tamam, ama somut adımlar var mıydı? Var ise yeterli miydi? Hayal kurmak güzel şeydi. Hepimiz kafamızı o yastığa koyduğumuzda hayal kurmadan uyumazdık. Ama eminim ki çoğumuzun hayalleri sadece hayal olarak kalmıyor mu? E tabiki hayallerimizi tamamen sınıflandırmasak da ütopik hayallerimiz var, bir de gerçekleşmesi daha mümkün görünen hayaller. Peki ya kendinize sordunuz mu nerden başlamalıyım hayallerimi gerçekleştirmeye diye? Ben sorularımı değil de cevaplarımı anlatayım. Öncelikle vaktim yok demeyin. Vakit her zaman vardır. Sadece vaktimizi kullanmamıza biz değil bizim önceliklerimiz karar verir. Hayallerin sayısı önemli değildir gerçekleştirmek için. Asıl mesele hayalleri daha yolun başındayken düzgün zemine oturtmaktır. Oturup araştırmalıyız,  danışmalıyız, sormalıyız, önceden benzer...

Hazır bayram gelmişken, bayramları anlatmak istiyorum.  Bayram sevinçtir. Bayram aile olmaktır. Bayram bayramlıklarına sarılarak ya da başucunda tutarak uyumaktır. Bayram çocukları, anneleri, babaları, anneanneleri, babaanneleri, dedeleri, halaları, teyzeleri, dayıları, amcaları mutlu etmektir. Bayram bolca el öpüp para toplamak, sonra da o parayı gönlüne göre harcamaktır. Bayram hangi misafirlikte hangi tatlıları yiyeceğini hesaplamaktır. Bayram; Dersler nasıl? Ne zaman evleniyorsun? Çocuk ne zaman? Okul ne zaman bitiyor? İş buldun mu? vs. insanı geren sorularla yüzleşmektir. Bayram ev baklavasıdır, bayram anneanne babaanne sarmasıdır. Bayram bütün ailenin bir araya geldiği kocaman sofraların etrafında yapılan sohbetlerdir. Bayram geleneklerin devam etmesidir. Bayram küslerin barışmasıdır. Bayram gurbettekilerin kavuşmasıdır. Bayram çocukları bir çikolatayla mutlu etmektir. Bayram özenle hazırlıktır. Bayram temizliği bile bir başkadır. Bayramları çok seviyorum. Bayramlarda buluştu...

Sakın bir şey söyleme. Artık ben kalmadım Kalamadım özür dilerim. Sevemedim bu şehri Seni sevmek de yetmez oldu gayri Baktığın her yerde ben varım Hissettiğin bu,  ben de farkındayım Küçük şapkalar taktım Küçük hayallere daldım Yeni sayfam kalmadı artık Sildim sildim karaladım Gerekirse üstünü çizdim anıların Yorulmadım izindeyim yeni başlangıçların Beni biraz da ben kendi halime bıraktım Sakın bir şey anlatma Sana inanmayı daha yeni bıraktım                 Bana da yalan söylediler, tek sen değildin                 Beni güçsüz görmek istediler                 bense senden başka şeyde güç bulamadım ki                                                         şimdi anladın mı gidişimin nedenini     ...

Kapılar hep sana açılıyor bende. Kapılar hep bana kapanıyor nedense. İki insanın arasına iki derin nefesten başka bir şey girmemesi gerekirken sevgilim, anahtarlar neden benim bilmediğim yerlerde. Bazı sabahlar uyanıyorum seni görmem gerek diye. Kapıları kapamışsın gibi sesler duyuyorum. Sonra sana koşmak istiyorum çarptıkça çarpıyorum.Bir türlü kıramadım kapıları. Açamadım da. Denedim en azından. Açmayı denedikçe sen kapıları kitledin. Kapının dibine çöktüm ve ardındaki seslerle yetindim. Bir süre yetinmeyi bildim. Ama insanoğlu sevgilim. Elindekiyle hiçbir zaman yetinmez. Senin kapılarında sürünmek bana yetmedi. Zaten sürünmek bana göre değildi. O kapıların önündeyken hep düşündüm. Anlamıştım sen istemezsen ben bu kapıdan içeri giremeyecektim.  Bunu anladığım gün ayağa kalktım. Çünkü seni değil senin açılmaz kapılarını sevdiğimi ancak orada bir süre oturunca fark etmiştim. İşte bu yüzden kırmak istedim senin o kapılarını. Ne yazık ki senin kapıların camdan değildi. Taştan mıydı b...

Vedalardan bahsetmek istiyorum. İyi ya da kötü bir şekilde hepimiz veda ettik bazı şeylere. Mesafeler girince araya zaten çok zor oluyor her şey. Gidene mi zordur peki, kalana mı? Giden mi daha acı çeker ardında bıraktıkları yüzünden? Yoksa kalan anılarıyla yüzleştiği için her şey çok daha zor mudur?  Gitmek zordur. Gitme kararını vermek zordur çünkü. İnsan bitirse de bazı şeyleri cesarete de aynı anda sahip olması gerekir gitmek için. Gitmeye karar verdin tamam. Giderken her şey ardında kalır. Kendini rahatlamış hissedersin. Bütün karmaşadan bütün anılardan kaçmışsındır çünkü. Peki ya biraz zaman geçince ne olacağını hiç düşündün mü? Özlersin. Orada o zaman nefret ettiğin her şeyi özlersin. Köpek gibi onu özlersin en basiti. Elinde avucunda sadece hatırladıkların kalmıştır. Belki birkaç fotoğraf, yanında olmamak, gidemeyeceğini bilmek özleme çare olmaz ki. Yepyeni bir yerdesindir artık, yeni insanlar tanımak istersin , hem de o kadar yorgunsundur ki umrunda bile olmazlar. En başl...

Fark ettim de aşk da bir savaştı, kadınlar ve erkekler arasında. Paylaşamadığımız neydi kesinlikle bilmiyorum. Aşk güzel bir savaştı. Aşk bitmeyen bir savaştı. Aşk kişilere göre anlam kazanan özünde tarif edilemeyen bir şeydi. Aşkı savaşa çeviren karşılıklı hislerimizdi. Aşk insana yapmam dediğini yaptırır, eskiden taptığını bugün taşlatırdı. Aşk bir varoluş biçimiydi, aynı zamanda yok oluş. Aşk gelgitlerle doluydu. Hiçbir aşk diğerine benzemezdi ve her aşk bir gün, tabiki biterdi. Süresine ne şimdi ne yaşarken karar verebilirdik, sevgimiz bunun söz hakkına sahipti. Aşk aslında ne kadar anlatsam boştu, aşk yaşanmalıydı. Aşk her zaman taptazeydi. İnsan aşıksa her gün bir daha aşık olurdu. Aşık insanı gözünden tanırdınız. Aşk kişiyi hemen bırakmazdı. Aşk şekil değiştirirdi. Sadece sevgi değil, aşk da eylem gerektirirdi. Sana olan aşkım ise penceresi sokağa bakan sokakları galataya çıkan bir evdi. Sana hissettiklerim kesinlikle aşktı, şüphe duymadığına da emindim. Aşkı senden hissetmek i...

Size de oluyor mu bilmiyorum ama ben hep kendimi karmaşaların içinde buluyorum. Kaostan beslendiğimi düşünürdüm. Şimdi kaoslarla yaşayamıyorum. İnsanların tek derdi birbirinin kuyusunu kazmak olmuş bu dünyada. Fark edin, yalnızlaşmışız iyice. Derdimiz tasamız kendimiz olmuş, çünkü farkındayız başkalarını da düşünmenin bizi sadece üzdüğünü. Ne ara bu kadar değişti dünya ben anlamadım. Artık her şey kazanmak ve kaybetmek üzerine kuruluydu. Savaşıyorduk ama niye? Değiyor muydu sonunda ulaştığımız şeye? Değiyorsa neden bu kadar mutsuzduk, değmiyorsa neden bu kadar çabalıyorduk? Adaleti bulamıyorduk artık. Ne yaparsak yapalım  bazı şeylerin değişmeyeceğine öyle bir inanmıştık ki. Hiçbir şey yapmıyorduk. Düzen bozuktu, ,insanlar bozuktu, dünya acımasızdı. Biz de acımaz olmuştuk. Kendi kuyumuzu da kazmıştık böyle yapa yapa aslında. Mutluluk getirecek sanmıştık zaferler. Öyle bir abartmıştık ki, her yolu deniyorduk. Deniyorduk da elimize geçenler elden gidenlerden fazla mıydı? Sorun kendin...

Başlıktan çizgi filmlerle ilgili bir şey yazdığımı düşünebilirsiniz ama asıl konumuz tabiki aşk. Bence yazıyı okudukça başlık anlam kazanacak. Önce ilişkileri düşündüm. Biz kadınlar ve erkekler hep birbirimizi anlamamaktan şikayet ederdik. Ama bir şekilde hangimiz sevmedik? Bazı kuralları var ya şu flörting olaylarının asla anlam veremiyorum. Bir tanesi de bildiğiniz gibi kaçan kovalanır.  Bence ortak bir karar verip bundan vazgeçmeliyiz. Ama işler benim istediğim gibi yürümüyor işte. Erkekler her zaman peşinden koşturan ona kötü davranan ya da bir iyi bir kötü davranan kızları seçiyor. Aynı şeyi kızlar da yapıyor. Her istediğini yapan adamlar yerine  serseri diye kibarca tabir edebileceğimiz erkeklerin peşinden gidiyor. Sonra bunca insan yalnızken neden bunca insan yalnız klişesi geliyor işte akıllara. Ben anlam veremiyorum ve artık ne kaçıyorum ne de kovalıyorum. Neyse o. Net olan değil doğru zamanda doğru hamleleri yapan kazanıyor aşkta. Oysa bir şey kazanmak ya da kaybetme...

Bu sabah uyandım. Kahvemi yaptım. Sevdiğim şarkıyı açtım. Kahvaltımı da yaptım. Her şey olabildiğince olağandı. Yapacak bir şeyim yoktu. Çiçekleri suladım. Sonra çekmecemi açtım. Eskiden karaladığım birkaç parça sözü buldum. Kağıtta bir ihtimalken bile güzelsin yazıyordu.  3 kere okudum. Anlamadığımdan değil. Anlayamadığımdan. Ben ne ara bu kadar ihtimallere tutunur olmuştum? Ne ara bu kadar çok ihtimali kovalamıştım. Sevmek için sebep toplayıp sevilmek için sebepler bulamamıştım. Çok güzel şeydi, sevmek. Daha güzel mi tartışılır ama bir o kadar güzeli de sevilmek. Şöyle bir bakın. İhtimallere tutuna tutuna ilerledik aslında aşkta. Yarını unutmadık, düne küstük ihtimalleri sorduk eşe dosta. Çünkü çok seçenek yoktur aslında. Bir adam ya da kadın varsa tamamen vardır yoksa tamamen yok. Birazlarla yetinmek acıya sebep olur. İçinizde şu kadarcık ümit varsa, hala ihtimal olduğunu düşünürsünüz. Bunlar birazlardır işte. Bir de sevgiyi hissedip korkanlar var. Sevildiğini hissedersin ama em...

misafirler geldiler birer birer uzun masanın üstünü donattık rüzgarla karpuz kokusu geldi burnumuza bir de anason mutluluğun tadı tek lokmada saklıydı güldük bolca sesimiz çoktu sevincimiz de bir yaz günüydü ya hani mutluluğun bir sebebi de buydu misafirler gittiler birer birer uzun masada bulaşıklar kafamda karmaşalar kaldı sessizlik çöktü evime sokağıma bir daha kimse aynı anda o masaya oturmadı bir daha o karpuz kokusu anasonla buluşmadı bir daha o yaz kadar güzel bir yaz yaşanmadı bizde sadece buruk bir his  kaldı

Hoşçakal. Ben gidiyorum. Ait olduğum yere. Sen kendini düşünmeye devam et. İşin bittiğinde ben yokum hoşçakal. Gitmeden bulaşıkları yıkadım, biraz yerleri süpürdüm. Ütüledim tüm gömleklerini. Çok seversin diye zeytinyağlı biber dolması da pişirdim,hoşçakal. Zaten son zamanlarda kavga ediyorduk, yemek yiyorduk, kavgaya devam ediyorduk. Bıktım işte ben gidiyorum. Zaten beni sen getirdin bu eve. Ben isteyerek gelsem öyle ilk fırtınada yıkılacak kızlardan değilim. İstemeden geldimse isteyerek de gitmeliyim. Hoşçakal. Zaten sevmeyi beceremedik birbirimizi. Mırmır bile bunun farkındaydı. Zavallı kedicik ne zaman bağırmaya başlasam yan odaya kaçardı. Uykularım kaçtı o evde. Saat 5 te kalktım bu yazıyı yazdım. Sen ise dünya başına yıkılsa uyanmazdın. İnan bana uyanacağını bilsem dünyayı başına ben yıkardım. Komşulara gürültü olmasın diye bu saatte toparlanmadım. İki oda bir salon şu evde bir ömür geçirebileceğimizi düşünüp bana yüzük almadığın için teşekkür ederim. Baksana bana ayrılırken bile...

İTÜ'de okuyorsanız, MED'i bilirsiniz. Ama anlamını bilmenizi gerektirmez. MED'i sevdiğimi beni bilen herkes bilir, bu yüzden bu yazıda size kendi gözümden anlatmak istedim. Dünya'nın merkezi Çorum ise İTÜ'nün merkezi de MED'dir. Buraya ilk geldiğinizde hazırlıkta olursunuz muhtemelen ve MED size cazibeli gelir. Cool gelir de diyebiliriz. Eğer MED insanı olma potansiyeli varsa içinizde bir yerlerde, buraya ilk günden beri seve seve gelirsiniz. Eğer bu potansiyele sahip olmayan bir İTÜ'lü iseniz muhtemelen işiniz olmadığı sürece, arkadaşlarınız sizi sürüklemediği sürece ya da grup ödeviniz olmadığı sürece uğramazsınız bile. MED bir platformdur. MED sosyalliğin merkezidir. Burada pek çok insanla tanışırsınız, tanışmak kolaydır. MED bir podyumdur. Kendinizi gösterebilirsiniz. MED görmek istediğiniz insanı görebileceğiniz bir kavşaktır, bir o kadar da görmek istemediklerinizi görürsünüz buna katlanmak gerekir. MED çok kalabalıktır. MED'de masa bulmak bir nevi...

Bu ara buğular var üzerimde. Kara bulutlar mı emin değilim. Ama bir hadise var. Bir sıkıntı var içime işleyen. Bir düşünce var aklımı kemiren. Bir ben var beni yorarak tüketen. Bir ben var bana günden güne enerji veren. Bazen on farklı kişi oluyorum. Bazen bir kendime bile katlanamıyorum. Bazen seni çok sevmek istiyorum. Bazen kimi çok sevmek istediğimi bilmiyorum. Bazen iyi olacağım diyorum. Bazen ölmek geliyor içimden, çoğu zaman kendime kıyamıyorum. Verdiğim sözleri yarın unutuyorum. Çiğ taneleri yağıyormuş üzerime gibi hissediyorum sokakta yürürken. Bazen yalnızlıktan çok korkuyorum, bazen yalnızlığıma sarılıyorum. Herkesten her şeyden kaçacak bir köşe gidecek bir yer arıyorum. Hem orada olayım istiyorum hem de kimse beni bulamasın istiyorum. Dedim ya hem çok sevmek istiyorum hem kim olduğunu bilemiyorum. Bazen kendime tek bir soruyu soruyorum. Günlerce aylarca. Bazen de sorularımdan ben boğuluyorum. Açıyorum defteri elimde kağıt kalem yazıyorum soruları. Cevapları yazamıyorum. Cev...

Metrolarda yazar: Dikkat Sarı Çizgiyi geçmek tehlikeli ve yasaktır. Metrodaki sarı çizgileri çoğu zaman geçmeyiz, canımızın kıymetini biliriz. Peki sizin sarı çizgileriniz neler, hiç düşündünüz mü? İnsan fark ederek ya da etmeyerek kendine sarı çizgiler çizer. Eğer biri bunları geçmeye çalışırsa da o kişiyi çizer. Bazen esnetir, çok seviyorsa yani. Prensip insanı olabilirsiniz, olmayadabilirsiniz. Ama hepimiz çokça sarı çizgiye sahibiz. Prensipli olmak, bu sarı çizgilerin üzerinden 3 belki de 5 kere geçmektir belki de. Ben kendi sarı çizgilerimi düşüneyim. Ailem sarı çizgidir kimse ileri geri konuşmamalıdır. Takımım sarı çizgidir.  Birileri dalga geçtiğinde tepem atıverir. Kombinlerim sarı çizgimdir, çaktırmadığım ama. Biri beğenmezse ve söylerse sinirlendiğimi çaktırmam güler geçerim ama o kişi aslında benim sarı çizgimi geçeli çok olmuştur. Sarı çizgiler çok büyütülecek şeyler değildir. Basittir sarı çizgiler. En azından benimkiler basit. Sarı çizgilerimize sahip olmasak daha ç...

Size bazılarınızın yakından tanıdığı, bazılarınızın tanımasa da benden dinlediği, bazılarınızın hiç tanımadığı bir kadını anlatacağım. Anneannem Gülşen Adalıoğlu. Ben anane demeyi seviyorum, bu yüzden böyle devam edeceğim. Gülşen, aylardan nedir bilinmez, 1939 senesinde Eskişehir'in Sivrihisar ilçesinin Tekören köyünde doğdu. 7 çocuklu bir ailenin dördüncü çocuğuydu. Gülşen de çocuk gelindi, 15 yaşında Mustafa Kemal ile evlendi. Sivrihisar'a taşındılar. 5 tane de çocukları vardı. Sevim, Semiha, Seher,Serap ve Özalp. Mustafa Esbank'ta çalışıyordu. Gülşen evi çekip çeviriyordu. Gülşen herkese en başından beri yetişiyordu herkese . Demirci Çıkmazında iki katlı şirin bir evleri vardı.Daha kapının önünde sizi zerdali ağacı karşılardı. O kadar boldu ki meyvesi yerlere bile dökülürdü. Kapıdan girince küçük bir avlu karşılardı sizi bahçede. Sağ köşede evin köpeği Oscar'ı görürdünüz. Karşınızda tavuk kümesi vardı. Kümesin üstü dut ağacıyla kaplıydı ve biz o dama çıkıp dalından y...

Neden bir dert biterken yenisi başlar? Çaresizlik günümüzde neden bu kadar yaygın? Biz insanlar ne ara bu kadar ümidi kestik birbirimizden? Anlamıyorum. İyi niyetin yerini tahammülsüzlük, sevginin yerini nefret aldı. Biz arada kalan bir nesil olduk. Her şey günden güne değişti, değişiyor. Yeniye ayak uydursak da eskiye özlem var içimizde. Tasasız hayat geçmez kabul ediyorum. Ama sorunlar daha büyük sorunları, acılar daha büyük acıları doğuruyor artık. Bir kısmımız bunlarla boğuşurken yaşamayı unuttu. Bir kısmımız da bunları unutup yaşamakta. İnsan keşke kendi derdine derman olabilse. Bizi bize bağlayan en önemli değerlerden biri aile iken şimdi o kadar geri planda ki aile olmak, belki de asıl sorun burada. Aile kavramına bu kadar önem vermiyoruz. Büyüdükçe önceliklerimiz değişiyor, biz değişiyoruz. Ailemizi elbette özlüyoruz ama bir bakmışız git gide az görüyoruz. Oysaki bu dertleri paylaşsak ailemizde, emin olun onlar sizin için en doğrusunu görür. En olmasını istediğiniz şeyle çoğu z...

Hepimiz bir şekilde sevdik, sevildik. Ayrıldık. Yeniden ayağa kalkmanın bir yolunu bulduk. Değil mi? İnsana aşk acısını unutturan şey neydi? Bu acıyla yüzleşmek mi yoksa artık öyle biri yokmuş gibi yeni birine kendini adamak mıydı? Ben burada birazcık insanları kategorize edeceğim. Bence genellenecek bir durum değil çünkü. Acısını sonuna kadar yaşayanlar  ilk kategorimiz. Bu kategoride gördüğümüz şu ki; onlar ilişkiye verebilecekleri en çok çabayı vermiştir. Onlar alttan alan taraftır. Onlar yapıcıdır. Onlar elinden geleni yapmıştır. İpler bir yerde kopmuştur onlar tutamamıştır. Onlar ayrılmak istememiştir hala seviyordur. Aşk bir dengesizlik işi diyor ya Bülent Ortaçgil, dengesizdir aşk. Bir taraf her zaman daha çok sever. İşte bizim acı çeken kısmımız kesinlikle daha çok sevmiştir. Kendine acı çektirerek biraz daha cezalandırıyordur. Böyle kişiler çok yaralıdır. Böyle arkadaşlarınız elbette vardır. Ne dediğimi anlıyorsunuz. Belki de siz de böylesiniz. Bu durum iyi ya da kötü dem...

Kumdan kuleler inşa ettim önce. Cebime çakıl taşları doldurmuştun ya hani sahilde, pencereleri taştan oldu. Kumsalda yürüdük sonra. Kumdan kalelerimin yıkımını izleyemezdim çünkü. Yıkımlar bana göre değil. Gün batarken daha sıkı sarıldın bana, öptün sonra. Naif ruhumu besleyen tek şey senin varlığındı. Sonra mı? Sonra noldu bilmiyorum.  Gözlerimin içine bak dedim, kaçtın benden. Ellerimi tut dedim, kaçtın benden. Bir gün bana aşıktın, bir gün benden nefret ediyordun. Ah Mehmet. Fark etmek istemedin hiçbir zaman seni ne kadar çok sevdiğimi. Çünkü bunu anladığın an gidecektin. İkimizde bunun çokça farkındaydık. İkimiz de farkındaydık ama çok güzel rol yaptık. Oyunları sevmediğimizi sanırdım ama burada işler öyle yürümedi. Ben oynadım sen izledin. Sen oynadın ben izledim. Hem kendimiz kandırarak hem birbirimizi kandırarak o kadar iyi ilerlemişiz ki Mehmet. Bazen başarıların ardına acı gerçekler saklanıyormuş işte gördün mü? Kumsaldaki o güne dönmeyi ne çok isterdim Mehmet. Ah Mehmet e...

 Anneler günü yeni geçti. Yazımın temasını seçmek zor olmadı o yüzden. Anne olmak nasıl bir his henüz tatmadım.Umarım bir gün ben de anne olacağım. Ama şöyle bir dönüp baktığımda, annelik çok kıymetli ve erişilen bir makam. Anne olmak sözde kolay, yaşarken çok fedakarlığa sebep. Anneleriniz bir kere düşünün siz fark etmeden o kadar çok şeye yetişmişlerdir ki, biz yetişemezdik emin olun. Annesinin yanında hep en güvende hisseder insan. Anneler kızsa da küsse de kıyamaz en sonunda. Her kadın anne olduktan sonra daha duygusaldır, daha merhametlidir bence. Tüm çocuklara sorun, herkes en güzel en hamarat en harika en özel annenin kendi annesi olduğunu söyler. Her çocuk için annesi EN' dir. Anneler boşuna eli öpülesi değildir. Anne bu hayatta koşulsuz güvenebileceğin insandır. Anne sana ne kadar kızarsa kızsın bir gözyaşına dünyayı yakacak kadındır. Anne köprüdür dünyayla aranda. Anne idare etme konusunda uzmandır. Sana çaktırmaz ama, senin için o hep arka plandadır. Anne arkadaşlarını d...

Fark ettiniz mi bilmiyorum ya ben delirdim ya da beraberce delirdik. Tahammül edemez olduk, insanlara, hayvanlara, eşyalara, olaylara, durumlara... İzah etmeye çalışmıyor kimse. Umursamıyor. Kavgaya başlıyor. Çevrenizdeki kimseye tahammül etmek zorunda değilsin. Ama iletişim kurman gerektiğinde insan gibi davranmalısın. İnsanoğlu tek derdini para edinince pek çok şey geri planda kaldı. Birbirimize tahammül edemez mi olmuştuk? Tahammülün sınırlarını hepimiz aynı anda aştığımızda ne olacaktı?  Bilmiyorum. Muhtemelen ben bu yazıyı yazdığıma göre, zaten tahammül adına az şey kalmış. Hepimizin gözüne çok şey batmış. Bardakta daha fazla taşacak yer kalmamış. Aslında birazcık hoşgörülü olsak bunca kavgaya gerek bile kalmayacak ama işte. İnsan sınırları zorlamayı her zaman çok seviyor. İnsan artık insanı umursamıyor. Ben de anca yazıyorum. Ama çevreme göre benim hala umudum var. Ben hala tahammül edebiliyorum. İnanmazsınız ama hala hayret de edebiliyorum. Tahammül sınırlarım geniş galiba d...

yağmurlar  yağdı bu şehre her damla içime işlemekte paramparça ruhumu avutan aklımın perdelerinden beni sıyıran çareler aramakta paramparça kalbim sana ait olmanın bedelini şu yağmurlardan daha fazla ödüyor belki geçiçiydin sen de artık beni sevmemelisin bunu çok istesem de dünyalar koydun aramıza şimdi dönüyorsun ama boşa ben hiç korkmadım senden sadece yağmanı istedim sevgiyle şimdi anladın mı sebebini yağmurlar senin gölgen gibi deli doluydum ben seninle şimdi bomboş kaldım delilik baki sen yokken yanımda bir sürü saki kadehlerde avunduk ne yazık ki ahmet kaya-sevemezsin eşliğinde dinleyiniz. beyza

Küçük bir çay ocağında oturmuş, bu saatte neden uyandığımı sorguladım. Senden vazgeçmişim onu fark ettim. Gözlerimi pek çok şeye açmıştım bu sabah. Hala uyku mahmuruydum. Aşktan kalanlarla yaşamaya çalışıyordum. Yaşayamam sandım. Baksana hala ölmedim. Sen de yaşıyorsun biliyorum. Alışmak sevmekten daha zormuş ya, unutmak sevmekten daha da zor. İnsan önce kendinde anlamalı unuttuğunu. Unuttum diyip her gece ağlıyorsak komik değil mi? Sevmeyi yıllara sığdırıp iki güne unutmak da sevdaya dahil mi? İnsan neden unutamaz? Aşk tek tarafta bitmişse biter miydi her şey? Unutmak bu kadar acı vermek zorunda mıydı? Böyle olmamalı. Unutmanın da bir ilacı olmalı. Birine alışmaktan bağlanmaktan korkanlar aslında sonunu göze alamaz. Çok sevip unutmayı insan nasıl kaldırabilir? Ben o kadar çok kişiyi unuttum ki, kendimi unutmadığıma şükretmeli. İnsan alıştığı için unutamaz. İnsan hala sevmesine rağmen, sevmek yetmemişse unutamaz. İnsan kendini başka bedenlerle, geçici kör heveslerle avutursa unutamaz....

"İstanbul seni hapsetmiş, eski bir banda kaydetmiş  Yüzlerce binlerce insan aman Allah hep bu şarkıyı söylemiş  İstanbul seni kaybetmiş, ilaçlayıp berbat etmiş  Davul gibi gerilen dilini aman Allah kim bilir kimler inletmiş? " Beni bilen bilir: İstanbul'a aşığım. Tek hayalim burada okumaktı, lisedeyken. Hayalleriniz gerçek olunca çok mutlu olurdunuz değil mi? İstanbul'da yalnız başıma geçirdiğim ilk hafta grip oldum ve hatırladığım en net şey yurt odasında yatağımda bu şehirden nefret ediyorum diye ağladığımdı. Bu şehir insanı bir haftada bitirebilir, bir haftada var edebilirdi. Kısa bir kayboluştan sonra, bu şehri keşfetmeye karar verdim. Çoğunuzun bildiği yerlere gittim. Benim sevdiğim kısım İstanbul'un güzel yüzüydü.Beyoğlu mesela. Beşiktaş, Bebek, Kadıköy. Zamanla kendimi Beyoğlu'nun her sokağına ait hissettim. Birine ait hissedememiştim ve boşluğu böyle doldurdum. Dedim ya İstanbul'a aşığım diye. İnsanlar sevdiğini izler ya, ben de İstanbul...

neye sevindiğimi unuttum. neye üzüldüğümü de. Neye sevindiğimi de unuttum. neye üzüldüğümü de. Kendimi kaybettim, bulmam çok zor. sevmeyi ağır ödüyordum belki de. yanlış yerlerde yanlış şeyleri yitirmiştim. kalabalıktık ama  en üzgün  bendim. kalabalıktık ama en sevinen bendim. ben hep endim. ama en olmak yalnızlığa sebepti. bunu fark ettiğimde herkes beni tanıması gerektiği gibi tanımıştı. iş işten geçmişti. olsundu. ben bile kendimi her gün yeniden tanırken insanların beni hemen tanımasını beklemek saçmaydı. aslında bende renk çoktu ama şeffaftı duygularım. neysem oydu. insanlar o kadar kapalı kutu ki bence bundan korktular. şeffaf olmak kazandırmıyordu ve benim kazanmaya ihtiyacım yoktu. tek bir şeye ihtiyacım vardı: mutlu olmak. ama böyle sürekli bir mutluluk. bendeki bir mutlu bir mutsuzluk haliydi. halden anlayanlar vardı etrafımda bazen onlar da beni tanıyamasa da ben onların varlığından güç alıyordum. mutsuz uyanıyordum. tepkisizdim artık. hayret edemiyordum. dünya ban...

"Beni affet   Kaybetmek için çok erken   Sevmek için de çok geç..." Geç mi kalmıştık sahi, sevmeye,yaşamaya, mutluluğa? Aradığımız neydi şu koca yaşlı şişko dünyada? Kaybetmek için erkendi, sevmek için çok geç ve bizler neyi tam zamanında yapmıştık? Yanlış yer yanlış zaman mıydı ilişkileri çıkmaza sokan? Yoksa yanlış kişilerle en doğru zamanı mı harcamıştık hoyratça? Zaman her şeyin hem ilacı, hem de mahvedeni miydi? Zaman zaman bu sorular aklıma geliyor, şu adamla başka bir yerde başka bir zaman diliminde tanışsak nasıl olurdu? Ne değişirdi diye. Bir çeşit paranoya biliyorum.Ama ihtimalleri ortadan kaldırarak nasıl yaşardı insan? Her ihtimali dahil edemezdim hayatıma ama bu düşünmeyeceğim anlamına gelmiyor yani.Zaman önemliydi.Zaman kimseyi beklemez ağlarını örerdi.Doğru zamanlama hayat kurtarırdı, tıpkı benimkini mahvettiği gibi.Yani en azından ben kendimi buna inandırdım.Tüm ihtimaller arasında tek bunu bıraktım. En doğru zaman göreceli bir kavram 20-30...

Pilavcıda pilav yerken duvarda yarım bir resim gördüm.Tamamlanmamış,baktıkça ekşi bir tat bırakan insanda.Yarım kalan şey bayatlar, kurur, eskir.Yarım kalmanın kimseye faydası yoktur.Yarım kalmaya alışmak en korkuncudur. Sahi biz en son neyi tam olarak yapmıştık şu hayatta? Neyi yarım bıraktığımız yerden tutup devam etmiştik? Ben çok fazla şeyi yarım bıraktığımı hatırlıyorum.Ne yazık ki tamamladığım şeyler azınlıkta.Ama bu durum her zaman tek taraflı değildir aslında sadece benim yüzümden miydi bilmiyorum.Belki çabuk sıkıldım belki çabuk yorulup öylece bıraktım.Ben aslında yarımyamalaktım. Sözlerim de yarım mesela, söyleyemedim.Başladım, bir yerde durdum, derin bir nefes aldım ve sözlerimi yarım bıraktım.Yarım bıraktım bazı kitapları.En sevdiğim diziyi yarım bıraktım,acelem vardı belki de çayımı bile yarım bıraktım.Sevmeyi de yarım bıraktım.Sadece severek çözemezdim,ben de usulca vedalaştım.Tam olsaydı bazı şeyler daha güzeldi.Beni en çok üzen yarım kalan sözlerdi.Yarım kalan günler de...

Sığamıyorum Ne bu koskoca şehre Ne de senin kalbine Bendeki hallere aklım ermiyor Senden izler günden güne yerini seviyor Gülüşün geliyor aklıma Güzel geçen o günler Dönüp orda yaşamak istiyorum Anda kalmak Ana ait olmak Sana ait olmak Sende beni bulmak Ama seni kimler aldı kim bilir Bende kırık bir saz İki kelam Vedaya dair ufak cümleler Birkaç parça anı En çok da sensizlik var Sürekli sana sen  demek ne zor bilmiyorsun Çünkü   benim kadar biz fikrine kapılmıyorsun Uykularımı borçlusun Güzel geçecek iken mahvolan günlerimi de Seninle kurduğum düşleri de unuttum sanma Sadece hatırlamak istemiyorum hepsi bu Bu hoşçakal

Açıkçası bugün sınavım olduğu için aklıma takılan sorular sınav konularıyla alakalı.Ama arkadaşlarımla ders çalıştığımda şunları düşündüm. Hırs zararlı mıydı? Çevremizde hırslı insanların olması bizi nasıl etkilerdi? Ben hiçbir zaman hırslı bir insan olmadım,olamadım.Yıllar geçtikçe fark ettim ki her ortamda en az iki üç kişi oluyordu kendini hırsıyla belli eden.Ben de aklıma geldikçe gözlemledim hırslı insanları.Kendilerini bir şeye adamaları yetiyordu onlar için.Rakiplerini sevmiyorlardı ama bunu belli etmiyorlardı, içten içeydi bu sevgisizlik.Sakın yanlış anlamayın,tüm hırslı insanlara ithaf etmedim bu yazıyı.Ben sadece karşılaştıklarım üzerinden yorum yapıyorum.Paylaşıma açık değillerdi, hatta ve hatta yanlışa yönlendiriyorlardı bazen çevreyi elemek için.Bu hırs en çok kendilerine yarar sağlıyor olabilir,kabul. Ama baktığında en çok kendilerine zarar veriyordu, farkında değillerdi.Kazandıkları başardıkları onlara yeterdi.Hırslı olup her zaman  başaramazdınız ama.Hırslı ve başa...

Emin olun hayatımdaki en kolay kararı bu yazıyı yazmaya karar verirken vermiş olabilirim.Kararsızlıklarımdan bıkmış durumdayım, el atın .Hangi çantayı takacağıma bile saatlerce karar veremiyorum.Planları sevdiğimi söylemiştim ama planları ben yapıyorsam ve bu başkasını mutlu etmek içinse kararsızlık denizinde boğulmuşum da kurtaran yokmuş gibi hissediyorum .Böyle zamanlarda da kendime şunları soruyorum: Kararlarımızın sonucundan çok korktuğumuz için mi kararsız kalırız? Kararlarımız yüzünden yargılanmaktan korkmak mı bizi bu denli kararsızlığa iter?  Açıkçası ben kararlarımın sonucundan korktuğum için bu kadar düşünüyorum.Ama korkarken şunu unutuyorum: İnsanın korktuğu başına gelir.Ben ne zaman neyden korksam başıma geldi.Dikkat edin size de olmuştur.Aslında kararlarımızı korkarak değil korkusuzca verdiğimiz zaman büyümüş oluruz.Çünkü sonucu iyi ya da kötüyse de her sonuca hazırızdır.Güç bu olmalı. Eğer korkuyorsak muhtemelen işlerin ters gitmesi bütün hayatımızı tepetaklak edecekt...

Hayatı sorguladığım şu küçük zaman dilimlerinden birinde aklıma şu sorular takılıyordu. Yarınını düşünenler mi kazanıyordu,yarın ola hayrola diye gelişigüzel yaşayanlar mı? Sanırım ben net bir şekilde ikisine de ait hissetmediğim için kendimi kafam bu soruya epeyce takılmıştı.Her şeyi planlayarak yaşayamazdık, kabul.Ama bir sonraki adımı belli olmadan düzenli ve başarılı hayat nasıl gerçekleşirdi? Yoksa planlar plansız hayatlara mı sebep olmaktaydı? Bence planlar yapmalıyız ama gerçekçi , aynı hayatta sahici olmamız gerektiği gibi. Gerçekleşmeyen yığınlarca planı olan ben bu durumdan mutsuzum.Gerçekleşen yığınlarca planımdan da mutluyum aslında.Ama ne kadar planlasam da olması gerekenin önüne geçemediğimi hissediyorum bazen.Doğru planlarımı yanlış hamlelerle yok ettiğimi de düşünmüyor değilim. Hayata bir oyunmuş gibi davranmayı asla istemem. Böyle konuştuğuma bakmayın sayın okurlar.İnsan planlar, bazıları plana uyar bazıları planı bozar. Ben kendimi hangisinde görüyorum? Kesinlikle pl...

Herkese merhaba,çünkü ben geldiiiiim.Uzun süredir aklımdaydı aslında bir blog açmak.Bilen bilir uzun süredir yazıyorum ama kendimce.Artık yazdıklarımı paylaşmaya karar verdim ve sizlerleyim.Şimdilik beklemede kalın yazılarımla her gün burda olacağım. Sevgilerle Beyza