yol

Hayatı bir yol olarak nitelendirirsem,yolun başındayım. Sonumdan haberim yok. Sonumdan korkum yok. pek çok şeyden ümidimi kestiğim şu günlerde, artık daha fazla yalana inancım yok. Yol uzun mu, kısa mı, ince mi, bilmiyorum. Bildiğim tek şey kırıp dökerek, kırdıkça kırılarak, sessiz sedasız ilerlediğim gerçeği. ilerlemiyor da olabilirim. Her pes edişimde bir adım geriye düşmüşsem eğer, başladığım yerin de gerisindeyim. Bu yolu yürürken pek düşünmedim aslında. Çoğunuz düşündünüz, düşünüyorsunuz da. Ben bunu pek  başaramadım. mutluluğu aradım, aslında mutluyken. Bu arayıştı işte beni mutsuz bir kadına dönüştüren. aradığım o her neyse, onu bulamadım. Yoldayken elimden kayıp gidenlere epey ağladım. Sonra bunların bomboş olduğunu kafamı duvarlara vura vura anladım. Ben böyle sözler ettikçe insanlar derin ve sonsuz bir mutsuzluk halinde sanıyor. Öyle değil, asla da olmadı. Çok mutlu da oldum ama bazı şeyler beni bırakmıyor. Dilime yapışmış da gitmeyen bir tat gibi. Bu yolda yürürken kendimde değiştirmem gerekenler var. Farkındayım. Bu değişimi azalarak, her gün eksilerek yapmamalıyım. Gidenlerin yerine yenilerini koymamalıyım. Bir şeyler gitmeden, benden yitmeden durdurmalıyım. Yaralarımı sardığım bir kısmındayım ben şuan bu yolun. Bir karar vermeliyim. Acele verilen her karar pişmanlık getirdi. Acele verilen her karar beni eksiltti. Acele etmeyeceğim. Eğrisi doğrusu ne ise tartmadan, süzmeden sözler vermeyeceğim. Hatalarımdan öğrendiğim bu. Yaralarımda keşfettiğim bu.  ben bu yaralarımı nasıl saracağımı bilmesem de farkında olmak bana iyi geliyor. Ama kim, kendisini önce paramparça etmeden yenileyebilmiştir? diyor Rilke . Haklı. Haklı çünkü ben bu kadar paramparça olmasam fark edemezdim, bunca şeyi. Paramparça olmasam, hayatımdan bana zarar veren herkesi fark edemezdim. Yitenlere inat, kalbimde yenilerini yeşerteceğime inanıyorum, hala. Umudumu yitirirsem ilerleyemem çünkü. Yolda olmak, neden yaşadığımı, ne için yaşadığımı unutmak demek değil. Ben unuttum işte. Hatırlamak değil derdim.Derdim yenilerini bulmak. Yolda iken, her gün dünyadan, insanlardan, kadınlardan,erkeklerden, kedilerden, aşık olduğum Beyoğlu sokaklarından, kitaplardan, filmlerden, sözcüklerden, kendi sözlerimden, güzel bakan gözlerden, annemden, babamdan, kardeşimden, kardeşim dediklerimden, sevdiklerimden, hatta sevmediklerimden de bir şeyler öğrenerek, kendime katarak ilerleyeceğim. Çünkü yolun başındayım ve ben dursam da düşünsem de, yol beklemez. Yol akıp gider.