Karmaşa

Bu ara buğular var üzerimde. Kara bulutlar mı emin değilim. Ama bir hadise var. Bir sıkıntı var içime işleyen. Bir düşünce var aklımı kemiren. Bir ben var beni yorarak tüketen. Bir ben var bana günden güne enerji veren. Bazen on farklı kişi oluyorum. Bazen bir kendime bile katlanamıyorum. Bazen seni çok sevmek istiyorum. Bazen kimi çok sevmek istediğimi bilmiyorum. Bazen iyi olacağım diyorum. Bazen ölmek geliyor içimden, çoğu zaman kendime kıyamıyorum. Verdiğim sözleri yarın unutuyorum. Çiğ taneleri yağıyormuş üzerime gibi hissediyorum sokakta yürürken. Bazen yalnızlıktan çok korkuyorum, bazen yalnızlığıma sarılıyorum. Herkesten her şeyden kaçacak bir köşe gidecek bir yer arıyorum. Hem orada olayım istiyorum hem de kimse beni bulamasın istiyorum. Dedim ya hem çok sevmek istiyorum hem kim olduğunu bilemiyorum. Bazen kendime tek bir soruyu soruyorum. Günlerce aylarca. Bazen de sorularımdan ben boğuluyorum. Açıyorum defteri elimde kağıt kalem yazıyorum soruları. Cevapları yazamıyorum. Cevaplar boğazımda düğüm düğüm. Cevaplar boynumda büklüm büklüm. Yazmanın gücüne inanırım hep. Ama yazarak da cevap bulamadım pek. Böyle giderse ben bu dünyadan gideceğim tek. Kendimi her gün farklı avutuyorum. Artık kısa cümleler kuruyorum, Şebnem Ferah haklı. Bedel ödemediğimi düşünüyorum, artık. Herkesin hak ettiğini yaşadığından fazlasıyla şüphe ediyorum. İçim ürperiyor sebepsizce. Özlemeyi özler mi insan? Özlemek istiyorum birini. Tüm kalbimle. Unutmayı istiyorum birini. Tüm kalbimle. Özlediklerimle unuttuklarım arasında kalanlar var bir de. Bir çeşit araf var kalbimde. O kişiler ne bir adım ilerliyor, ne bir adım geriliyor. Benim gibiler biraz da. Yerli yerinde aynı anda da yersiz yurtsuz. Kalbimdeki yerleri çok az belki ama hissettirdiklerini tarif edecek cümleler bulamıyorum. Artık kısa cümleler kuruyorum dedim ya onu bile beceremiyorum. Sabah ettiğimi yemini akşam bozuyorum. Metrobüse ilk durakta biniyorum, son durakta iniyorum. Sanki son durakta sen bekliyormuşsun gibi bir his doğuyor içime, gidemiyorum. İnemiyorum inmem gereken durakta. Biliyorum çünkü sana çıkmaz benim yollarım. Belki diyorum, belki son durak sensindir. Değilmiş, sonunda anladım. Sözlerimin sonuna gelirken gözlerim pencerelerden ayrılmıyor. Birini bekliyorum, ama kimi onu bile bilmiyorum. Özetle beni bir bulmacaymışım gibi görmemenizi istesem de beni ben bile çözemiyorum.