zaman sadece birazcık zaman

-
"Beni affet 
 Kaybetmek için çok erken 
 Sevmek için de çok geç..."



Geç mi kalmıştık sahi, sevmeye,yaşamaya, mutluluğa? Aradığımız neydi şu koca yaşlı şişko dünyada? Kaybetmek için erkendi, sevmek için çok geç ve bizler neyi tam zamanında yapmıştık? Yanlış yer yanlış zaman mıydı ilişkileri çıkmaza sokan? Yoksa yanlış kişilerle en doğru zamanı mı harcamıştık hoyratça? Zaman her şeyin hem ilacı, hem de mahvedeni miydi? Zaman zaman bu sorular aklıma geliyor, şu adamla başka bir yerde başka bir zaman diliminde tanışsak nasıl olurdu? Ne değişirdi diye. Bir çeşit paranoya biliyorum.Ama ihtimalleri ortadan kaldırarak nasıl yaşardı insan? Her ihtimali dahil edemezdim hayatıma ama bu düşünmeyeceğim anlamına gelmiyor yani.Zaman önemliydi.Zaman kimseyi beklemez ağlarını örerdi.Doğru zamanlama hayat kurtarırdı, tıpkı benimkini mahvettiği gibi.Yani en azından ben kendimi buna inandırdım.Tüm ihtimaller arasında tek bunu bıraktım. En doğru zaman göreceli bir kavram 20-30 arası mı? 30-40 arası mı? Yolun başında olduğuma göre doğru zamanımın çoğunu harcamış sayılmam öyle değil mi? Hoyrat bir yanım var kabul ediyorum. En çok da bile bile ladesi seviyorum.Unuttuğum çok şey var. Zamana bırakarak unuttuğum çok şey var. Zarar veren zamana bırakmalar, gün geldi en derin yaraları sardı bence herkes bunun farkında itirafçı olmasa da..Aslında insanları yanlış ve doğru diye sınıflandırmak biraz acımasızcaydı.Belki ben birinin yanlışıydım, benim doğrum başka birinin yanlışı. Diyorum ya bu yüzden zaman çok önemli, zaman çok kıymetli. Ben kimsenin yanlışı olmak istemiyorum. Kendimi zamana bıraksam da, bazen içinde kayboluyorum. Yaşanıyor bazı şeyler ve de bitiyor. Ben ise zamanla yara üstüne yara açıyorum.Bence hepimiz öyleyiz, unutmak için zaman veririz kendimize ve en olmadık zamanda başkasına kapılırız. Siz siz olun doğru zamanda doğru yerde olmasanız da doğru zamanda doğru şeyler söyleyin.

 Sevgilerle
Beyza


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

"Sen dizime yattın, ben bir hikaye anlattım ve sen büyüdün"

-
 Kendimi anlatmak için cümlelerin yettiğini düşünürdüm, senden önce. Şimdi kelimeler zor dökülüyor dilimden. Her şey içimde yoğun bir karmaşa.  Seninle benim dengede olmam imkansız. Sen bunu anlamadın. Ya hep ya hiç. Şimdi hiç'i yaşatıyoruz birbirimize. Sen inanmıyorsun ikimizi toplasan "hep" çıkmaz diyorsun. Kendini bana bıraksan anlardın, yol bizi oraya götürecekti zaten.  Kendinde her kaybolduğunda beni uzaklaştırıyorsun kendinden. Dünya zaten yalnız bir yer. Dünya zaten ıssız bir yer. Kendine bunu yapmana gerek yok. Senden değişmeni istemiyorum. Bana inan, sonra dön kendine bak. Ne dediğimi anlayacaksın. Büyük bir fırtınadan sağlam çıkmak kolay değildir, bırak yıkılalım. Olması gereken olsun. Korkuyorsun, hem de her şeyden. Öyle bir duvar örmüşsün ki kendine, dışarıdan gelip kimse sana zarar vermesin istiyorsun. İşte ben sana bakınca orada bir duvar yok, duvarın ardını görüyorum. Sen bunu yaşamama izin vermiyorsun. Bu hikayenin özeti bu işte: her şey o kadar kolayken...
Devamı

Balkon

-
Neredeyim, ne haldeyim. Ben ve kafamın içindeki binbir tilki uyumuyoruz. Hep hüsran. Hep eksik. Nereden tutsam oradan elimde kalıyor. Yakınken uzaklaştığım şeyler var. Uzakken de çok yakın hissettiğim şeyler. Hiç hissizleştim mi? Hayır. Hep kalbimde. İyi, kötü, aşk sevgi,nefret, arzu, tutku. Bir balkon. Bütün manzarada geçmişimi gördüğüm. Yerler altında hayallerim var. Çıplak ayak, sayfa sayfa basıyorum her satır ümide. Yorulup oturuyorum. Ben gencecik bir bedende bile bile yorulmuş yüreğimi daha fazla taşıyamıyorum. Ay ışığı vuruyor kara saçlarıma, ben geçmişe bakıyorum. Geçmiş kocaman bir şehir. Geçmiş öylece duruyor önümde, betonarme binalar gibi. Ben sadece izliyorum. O balkon sığındığım tek yer . O balkonda ömrüm geçecekmiş gibi hissediyorum. Benim için bir yığın geçmiş. Soğuk bir beton. Her evin içi başka bir hikaye. Koca bir yaşanmışlık bu şehir. Ve ben balkondan bakıyorum. Parmak uçlarımda hayallerim. Sadece dokunuyorum. Okuyorum biraz da. Ay ışığı vuruyor göz bebeklerime. Bir ...
Devamı

Kavuşma

-
 "Yolun zorunu yürümüştün sen tanıştığımız zaman, ben dalgalanmaktaydım elvan elvan." Bizim hikayemizin başı böyle. Nasıl ilk görüşte böyle hissettin deseler, gözlerinin içine öyle bir bakarım ki nasıl olduğunu söylememe gerek kalmaz. Zaten hep mana arıyorsun her bakışımda. Gözlerimle konuştuğumu biliyorsun. Beni sanki yıllardır tanıyorsun. Ben aynısını hissetmesem de, hayatımın belli bir döneminde hissettiğim bazı duygular var. Bana onları anımsattın. Soruyorum kendi kendime: Biz ne yaşadık? Doğru mu bu? Doğru olması gerekir mi? Doğru ne?  Beni pırıl pırıl bir ayna gibi görüyorsun. Bana bakınca kendinden hiçbir şey yok, seni bana çeken bu. Beni sana çekense o tanıdık his, güven. Sana koşulsuz güvenmek istiyorum. Sonunda mahvolsam da. Hazır olmasam da bu sona. Hiçbir sona hazır değilim. Kimse sonlara hazırlayamaz zaten kendini.  Ben artık her gün yeni bir şey öğreniyorum. Sonra kendimle kalınca tüm bu öğrendiklerim de benimle geliyor. Sen öğretiyorsun. Beni duvarlara vura...
Devamı