Sarı Çizgili Mehmet Ağa

-
Metrolarda yazar: Dikkat Sarı Çizgiyi geçmek tehlikeli ve yasaktır. Metrodaki sarı çizgileri çoğu zaman geçmeyiz, canımızın kıymetini biliriz. Peki sizin sarı çizgileriniz neler, hiç düşündünüz mü? İnsan fark ederek ya da etmeyerek kendine sarı çizgiler çizer. Eğer biri bunları geçmeye çalışırsa da o kişiyi çizer. Bazen esnetir, çok seviyorsa yani. Prensip insanı olabilirsiniz, olmayadabilirsiniz. Ama hepimiz çokça sarı çizgiye sahibiz. Prensipli olmak, bu sarı çizgilerin üzerinden 3 belki de 5 kere geçmektir belki de. Ben kendi sarı çizgilerimi düşüneyim. Ailem sarı çizgidir kimse ileri geri konuşmamalıdır. Takımım sarı çizgidir.  Birileri dalga geçtiğinde tepem atıverir. Kombinlerim sarı çizgimdir, çaktırmadığım ama. Biri beğenmezse ve söylerse sinirlendiğimi çaktırmam güler geçerim ama o kişi aslında benim sarı çizgimi geçeli çok olmuştur. Sarı çizgiler çok büyütülecek şeyler değildir. Basittir sarı çizgiler. En azından benimkiler basit. Sarı çizgilerimize sahip olmasak daha çok kaos olurdu. Çünkü bir insanı az da olsa tanıdığınızda bilirsiniz. Manyak ya da saf değilseniz de sarı çizgiyi geçmezsiniz. Bazen, özellikle sinirliyseniz kavga anında falan söylediğiniz sözler o insanın canını yakmak için olduğundan bile bile sarı çizgisini geçersiniz. Bile bile kalp kırarsınız.   Emin olun faydası yok. Sarı çizgiler geçildikçe yıpratır insanı. Tükendiğinizi hissettiğinizde derin bir nefes alın ve kendinize yeni sarı çizgiler belirleyin. Ama çizgilerin sayısı da aşırıya kaçmamalı. İnsan her şeye takılmamalı. Öyle bir an olmalı ki bütün sarı çizgilerinden kurtulmalı. Boş ver demeli. Kimsenin tek lafına aldırış etmeli. Sonuçta sarı çizgiler de dinlenmeli. Çizgileri biz çizeriz. Kalem elimizdedir. Doğru yerde doğru zamanda çizdiysek faydası var. Çok sarı çizgiye sahip olmak marifet değil eziyet oluverir. Kendinize güzel sarı çizgiler koyun, gereksizse silin ve kimsenin geçmesine müsaade etmeyin.

 Sevgiler
Beyza

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

"Sen dizime yattın, ben bir hikaye anlattım ve sen büyüdün"

-
 Kendimi anlatmak için cümlelerin yettiğini düşünürdüm, senden önce. Şimdi kelimeler zor dökülüyor dilimden. Her şey içimde yoğun bir karmaşa.  Seninle benim dengede olmam imkansız. Sen bunu anlamadın. Ya hep ya hiç. Şimdi hiç'i yaşatıyoruz birbirimize. Sen inanmıyorsun ikimizi toplasan "hep" çıkmaz diyorsun. Kendini bana bıraksan anlardın, yol bizi oraya götürecekti zaten.  Kendinde her kaybolduğunda beni uzaklaştırıyorsun kendinden. Dünya zaten yalnız bir yer. Dünya zaten ıssız bir yer. Kendine bunu yapmana gerek yok. Senden değişmeni istemiyorum. Bana inan, sonra dön kendine bak. Ne dediğimi anlayacaksın. Büyük bir fırtınadan sağlam çıkmak kolay değildir, bırak yıkılalım. Olması gereken olsun. Korkuyorsun, hem de her şeyden. Öyle bir duvar örmüşsün ki kendine, dışarıdan gelip kimse sana zarar vermesin istiyorsun. İşte ben sana bakınca orada bir duvar yok, duvarın ardını görüyorum. Sen bunu yaşamama izin vermiyorsun. Bu hikayenin özeti bu işte: her şey o kadar kolayken...
Devamı

Balkon

-
Neredeyim, ne haldeyim. Ben ve kafamın içindeki binbir tilki uyumuyoruz. Hep hüsran. Hep eksik. Nereden tutsam oradan elimde kalıyor. Yakınken uzaklaştığım şeyler var. Uzakken de çok yakın hissettiğim şeyler. Hiç hissizleştim mi? Hayır. Hep kalbimde. İyi, kötü, aşk sevgi,nefret, arzu, tutku. Bir balkon. Bütün manzarada geçmişimi gördüğüm. Yerler altında hayallerim var. Çıplak ayak, sayfa sayfa basıyorum her satır ümide. Yorulup oturuyorum. Ben gencecik bir bedende bile bile yorulmuş yüreğimi daha fazla taşıyamıyorum. Ay ışığı vuruyor kara saçlarıma, ben geçmişe bakıyorum. Geçmiş kocaman bir şehir. Geçmiş öylece duruyor önümde, betonarme binalar gibi. Ben sadece izliyorum. O balkon sığındığım tek yer . O balkonda ömrüm geçecekmiş gibi hissediyorum. Benim için bir yığın geçmiş. Soğuk bir beton. Her evin içi başka bir hikaye. Koca bir yaşanmışlık bu şehir. Ve ben balkondan bakıyorum. Parmak uçlarımda hayallerim. Sadece dokunuyorum. Okuyorum biraz da. Ay ışığı vuruyor göz bebeklerime. Bir ...
Devamı

Kavuşma

-
 "Yolun zorunu yürümüştün sen tanıştığımız zaman, ben dalgalanmaktaydım elvan elvan." Bizim hikayemizin başı böyle. Nasıl ilk görüşte böyle hissettin deseler, gözlerinin içine öyle bir bakarım ki nasıl olduğunu söylememe gerek kalmaz. Zaten hep mana arıyorsun her bakışımda. Gözlerimle konuştuğumu biliyorsun. Beni sanki yıllardır tanıyorsun. Ben aynısını hissetmesem de, hayatımın belli bir döneminde hissettiğim bazı duygular var. Bana onları anımsattın. Soruyorum kendi kendime: Biz ne yaşadık? Doğru mu bu? Doğru olması gerekir mi? Doğru ne?  Beni pırıl pırıl bir ayna gibi görüyorsun. Bana bakınca kendinden hiçbir şey yok, seni bana çeken bu. Beni sana çekense o tanıdık his, güven. Sana koşulsuz güvenmek istiyorum. Sonunda mahvolsam da. Hazır olmasam da bu sona. Hiçbir sona hazır değilim. Kimse sonlara hazırlayamaz zaten kendini.  Ben artık her gün yeni bir şey öğreniyorum. Sonra kendimle kalınca tüm bu öğrendiklerim de benimle geliyor. Sen öğretiyorsun. Beni duvarlara vura...
Devamı