Tahammülsüzleştiremediklerimizden misiniz?

-
Fark ettiniz mi bilmiyorum ya ben delirdim ya da beraberce delirdik. Tahammül edemez olduk, insanlara, hayvanlara, eşyalara, olaylara, durumlara... İzah etmeye çalışmıyor kimse. Umursamıyor. Kavgaya başlıyor. Çevrenizdeki kimseye tahammül etmek zorunda değilsin. Ama iletişim kurman gerektiğinde insan gibi davranmalısın. İnsanoğlu tek derdini para edinince pek çok şey geri planda kaldı. Birbirimize tahammül edemez mi olmuştuk? Tahammülün sınırlarını hepimiz aynı anda aştığımızda ne olacaktı?  Bilmiyorum. Muhtemelen ben bu yazıyı yazdığıma göre, zaten tahammül adına az şey kalmış. Hepimizin gözüne çok şey batmış. Bardakta daha fazla taşacak yer kalmamış. Aslında birazcık hoşgörülü olsak bunca kavgaya gerek bile kalmayacak ama işte. İnsan sınırları zorlamayı her zaman çok seviyor. İnsan artık insanı umursamıyor. Ben de anca yazıyorum. Ama çevreme göre benim hala umudum var. Ben hala tahammül edebiliyorum. İnanmazsınız ama hala hayret de edebiliyorum. Tahammül sınırlarım geniş galiba da. Bunun çok da iyi bir şey olduğunu sanmıyorum. Hepimiz aynı anda tahammül sınırlarımızı aşacağız bence çok yakında. Şimdi bile insanların sesi eskiye göre çok fazla çıkıyor. Kimsenin kimseye tahammül etmemesinin sonucu, kimse kimseden yapılanları gizlemiyor. Artık daha şeffafız ciddi konularda. Tahammülsüzlük sadece kötü sonuçlanmıyormuş işte. Yani bence. Ben biliyorum ki pek çoğunuz gerçekten tahammül etmeyi bıraktı.Umursamıyor. Hangisi daha iyi bilmiyorum. Hepimizi yaşayıp görmeye biraz da olsa tahammül sınırlarını sorgulamaya davet ediyorum.

sevgilerle
Beyza

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

"Sen dizime yattın, ben bir hikaye anlattım ve sen büyüdün"

-
 Kendimi anlatmak için cümlelerin yettiğini düşünürdüm, senden önce. Şimdi kelimeler zor dökülüyor dilimden. Her şey içimde yoğun bir karmaşa.  Seninle benim dengede olmam imkansız. Sen bunu anlamadın. Ya hep ya hiç. Şimdi hiç'i yaşatıyoruz birbirimize. Sen inanmıyorsun ikimizi toplasan "hep" çıkmaz diyorsun. Kendini bana bıraksan anlardın, yol bizi oraya götürecekti zaten.  Kendinde her kaybolduğunda beni uzaklaştırıyorsun kendinden. Dünya zaten yalnız bir yer. Dünya zaten ıssız bir yer. Kendine bunu yapmana gerek yok. Senden değişmeni istemiyorum. Bana inan, sonra dön kendine bak. Ne dediğimi anlayacaksın. Büyük bir fırtınadan sağlam çıkmak kolay değildir, bırak yıkılalım. Olması gereken olsun. Korkuyorsun, hem de her şeyden. Öyle bir duvar örmüşsün ki kendine, dışarıdan gelip kimse sana zarar vermesin istiyorsun. İşte ben sana bakınca orada bir duvar yok, duvarın ardını görüyorum. Sen bunu yaşamama izin vermiyorsun. Bu hikayenin özeti bu işte: her şey o kadar kolayken...
Devamı

Balkon

-
Neredeyim, ne haldeyim. Ben ve kafamın içindeki binbir tilki uyumuyoruz. Hep hüsran. Hep eksik. Nereden tutsam oradan elimde kalıyor. Yakınken uzaklaştığım şeyler var. Uzakken de çok yakın hissettiğim şeyler. Hiç hissizleştim mi? Hayır. Hep kalbimde. İyi, kötü, aşk sevgi,nefret, arzu, tutku. Bir balkon. Bütün manzarada geçmişimi gördüğüm. Yerler altında hayallerim var. Çıplak ayak, sayfa sayfa basıyorum her satır ümide. Yorulup oturuyorum. Ben gencecik bir bedende bile bile yorulmuş yüreğimi daha fazla taşıyamıyorum. Ay ışığı vuruyor kara saçlarıma, ben geçmişe bakıyorum. Geçmiş kocaman bir şehir. Geçmiş öylece duruyor önümde, betonarme binalar gibi. Ben sadece izliyorum. O balkon sığındığım tek yer . O balkonda ömrüm geçecekmiş gibi hissediyorum. Benim için bir yığın geçmiş. Soğuk bir beton. Her evin içi başka bir hikaye. Koca bir yaşanmışlık bu şehir. Ve ben balkondan bakıyorum. Parmak uçlarımda hayallerim. Sadece dokunuyorum. Okuyorum biraz da. Ay ışığı vuruyor göz bebeklerime. Bir ...
Devamı

Kavuşma

-
 "Yolun zorunu yürümüştün sen tanıştığımız zaman, ben dalgalanmaktaydım elvan elvan." Bizim hikayemizin başı böyle. Nasıl ilk görüşte böyle hissettin deseler, gözlerinin içine öyle bir bakarım ki nasıl olduğunu söylememe gerek kalmaz. Zaten hep mana arıyorsun her bakışımda. Gözlerimle konuştuğumu biliyorsun. Beni sanki yıllardır tanıyorsun. Ben aynısını hissetmesem de, hayatımın belli bir döneminde hissettiğim bazı duygular var. Bana onları anımsattın. Soruyorum kendi kendime: Biz ne yaşadık? Doğru mu bu? Doğru olması gerekir mi? Doğru ne?  Beni pırıl pırıl bir ayna gibi görüyorsun. Bana bakınca kendinden hiçbir şey yok, seni bana çeken bu. Beni sana çekense o tanıdık his, güven. Sana koşulsuz güvenmek istiyorum. Sonunda mahvolsam da. Hazır olmasam da bu sona. Hiçbir sona hazır değilim. Kimse sonlara hazırlayamaz zaten kendini.  Ben artık her gün yeni bir şey öğreniyorum. Sonra kendimle kalınca tüm bu öğrendiklerim de benimle geliyor. Sen öğretiyorsun. Beni duvarlara vura...
Devamı