MED

-
İTÜ'de okuyorsanız, MED'i bilirsiniz. Ama anlamını bilmenizi gerektirmez. MED'i sevdiğimi beni bilen herkes bilir, bu yüzden bu yazıda size kendi gözümden anlatmak istedim. Dünya'nın merkezi Çorum ise İTÜ'nün merkezi de MED'dir. Buraya ilk geldiğinizde hazırlıkta olursunuz muhtemelen ve MED size cazibeli gelir. Cool gelir de diyebiliriz. Eğer MED insanı olma potansiyeli varsa içinizde bir yerlerde, buraya ilk günden beri seve seve gelirsiniz. Eğer bu potansiyele sahip olmayan bir İTÜ'lü iseniz muhtemelen işiniz olmadığı sürece, arkadaşlarınız sizi sürüklemediği sürece ya da grup ödeviniz olmadığı sürece uğramazsınız bile. MED bir platformdur. MED sosyalliğin merkezidir. Burada pek çok insanla tanışırsınız, tanışmak kolaydır. MED bir podyumdur. Kendinizi gösterebilirsiniz. MED görmek istediğiniz insanı görebileceğiniz bir kavşaktır, bir o kadar da görmek istemediklerinizi görürsünüz buna katlanmak gerekir. MED çok kalabalıktır. MED'de masa bulmak bir nevi survivordır. MED sizi yarı yolda bırakmaz. MED'de yalnız da kalamazsınız tanıdık biri sizi çevirir. Bu yüzden de MED'de ders çalışamazsınız, dikkatiniz çok çabuk dağılır. MED'i seviyorsanız, seve seve de söve söve de gelirsiniz. MED'in çayına her gün küfredersiniz, yine de o çayı içersiniz. Aynı şekilde Espressolab'ın kahvesini de eleştirirsiniz ama günde bir tane içersiniz. MED'in bir diğer muhteşem kısmı ise MED Çimleri'dir. Güneşi gören biz İTÜ'lüler çimleri hemen doldururuz. Ha bir de asla anlayamadığım bir şey var, çimlerde hava güzel olduğu an voleybol oynayan bir topluluk beliriverir. Bir de frizbiciler. Oynamayı seviyorsanız hemen katılırsınız. MED'in insanları vardır bir de. Dışarısı ya da içerisi fark etmez, çoğu zaman aynı yerde aynı kişileri görürsünüz. Bir de MED'in muhtarları vardır. Onlar herkesi tanır, herkese selam verir söyleyecek iki çift lafları da vardır. MED'i MED yapan samimiyetle samimiyetsizliğe aynı anda barındırmasıdır. MED pek çok insanı biraraya getirir emin olun. O uzun masaların başının ve sonunun farklı olması bile sizi farklı insanlarla tanıştırır. MED'i olduğu gibi sevin ya da olduğu gibi sövün. Ortası yok çünkü. Ya da ben bulamadım.


Sevgilerle
Beyza

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

"Sen dizime yattın, ben bir hikaye anlattım ve sen büyüdün"

-
 Kendimi anlatmak için cümlelerin yettiğini düşünürdüm, senden önce. Şimdi kelimeler zor dökülüyor dilimden. Her şey içimde yoğun bir karmaşa.  Seninle benim dengede olmam imkansız. Sen bunu anlamadın. Ya hep ya hiç. Şimdi hiç'i yaşatıyoruz birbirimize. Sen inanmıyorsun ikimizi toplasan "hep" çıkmaz diyorsun. Kendini bana bıraksan anlardın, yol bizi oraya götürecekti zaten.  Kendinde her kaybolduğunda beni uzaklaştırıyorsun kendinden. Dünya zaten yalnız bir yer. Dünya zaten ıssız bir yer. Kendine bunu yapmana gerek yok. Senden değişmeni istemiyorum. Bana inan, sonra dön kendine bak. Ne dediğimi anlayacaksın. Büyük bir fırtınadan sağlam çıkmak kolay değildir, bırak yıkılalım. Olması gereken olsun. Korkuyorsun, hem de her şeyden. Öyle bir duvar örmüşsün ki kendine, dışarıdan gelip kimse sana zarar vermesin istiyorsun. İşte ben sana bakınca orada bir duvar yok, duvarın ardını görüyorum. Sen bunu yaşamama izin vermiyorsun. Bu hikayenin özeti bu işte: her şey o kadar kolayken...
Devamı

Balkon

-
Neredeyim, ne haldeyim. Ben ve kafamın içindeki binbir tilki uyumuyoruz. Hep hüsran. Hep eksik. Nereden tutsam oradan elimde kalıyor. Yakınken uzaklaştığım şeyler var. Uzakken de çok yakın hissettiğim şeyler. Hiç hissizleştim mi? Hayır. Hep kalbimde. İyi, kötü, aşk sevgi,nefret, arzu, tutku. Bir balkon. Bütün manzarada geçmişimi gördüğüm. Yerler altında hayallerim var. Çıplak ayak, sayfa sayfa basıyorum her satır ümide. Yorulup oturuyorum. Ben gencecik bir bedende bile bile yorulmuş yüreğimi daha fazla taşıyamıyorum. Ay ışığı vuruyor kara saçlarıma, ben geçmişe bakıyorum. Geçmiş kocaman bir şehir. Geçmiş öylece duruyor önümde, betonarme binalar gibi. Ben sadece izliyorum. O balkon sığındığım tek yer . O balkonda ömrüm geçecekmiş gibi hissediyorum. Benim için bir yığın geçmiş. Soğuk bir beton. Her evin içi başka bir hikaye. Koca bir yaşanmışlık bu şehir. Ve ben balkondan bakıyorum. Parmak uçlarımda hayallerim. Sadece dokunuyorum. Okuyorum biraz da. Ay ışığı vuruyor göz bebeklerime. Bir ...
Devamı

Kavuşma

-
 "Yolun zorunu yürümüştün sen tanıştığımız zaman, ben dalgalanmaktaydım elvan elvan." Bizim hikayemizin başı böyle. Nasıl ilk görüşte böyle hissettin deseler, gözlerinin içine öyle bir bakarım ki nasıl olduğunu söylememe gerek kalmaz. Zaten hep mana arıyorsun her bakışımda. Gözlerimle konuştuğumu biliyorsun. Beni sanki yıllardır tanıyorsun. Ben aynısını hissetmesem de, hayatımın belli bir döneminde hissettiğim bazı duygular var. Bana onları anımsattın. Soruyorum kendi kendime: Biz ne yaşadık? Doğru mu bu? Doğru olması gerekir mi? Doğru ne?  Beni pırıl pırıl bir ayna gibi görüyorsun. Bana bakınca kendinden hiçbir şey yok, seni bana çeken bu. Beni sana çekense o tanıdık his, güven. Sana koşulsuz güvenmek istiyorum. Sonunda mahvolsam da. Hazır olmasam da bu sona. Hiçbir sona hazır değilim. Kimse sonlara hazırlayamaz zaten kendini.  Ben artık her gün yeni bir şey öğreniyorum. Sonra kendimle kalınca tüm bu öğrendiklerim de benimle geliyor. Sen öğretiyorsun. Beni duvarlara vura...
Devamı