.

neye sevindiğimi unuttum. neye üzüldüğümü de. Neye sevindiğimi de unuttum. neye üzüldüğümü de. Kendimi kaybettim, bulmam çok zor. sevmeyi ağır ödüyordum belki de. yanlış yerlerde yanlış şeyleri yitirmiştim. kalabalıktık ama  en üzgün  bendim. kalabalıktık ama en sevinen bendim. ben hep endim. ama en olmak yalnızlığa sebepti. bunu fark ettiğimde herkes beni tanıması gerektiği gibi tanımıştı. iş işten geçmişti. olsundu. ben bile kendimi her gün yeniden tanırken insanların beni hemen tanımasını beklemek saçmaydı. aslında bende renk çoktu ama şeffaftı duygularım. neysem oydu. insanlar o kadar kapalı kutu ki bence bundan korktular. şeffaf olmak kazandırmıyordu ve benim kazanmaya ihtiyacım yoktu. tek bir şeye ihtiyacım vardı: mutlu olmak. ama böyle sürekli bir mutluluk. bendeki bir mutlu bir mutsuzluk haliydi. halden anlayanlar vardı etrafımda bazen onlar da beni tanıyamasa da ben onların varlığından güç alıyordum. mutsuz uyanıyordum. tepkisizdim artık. hayret edemiyordum. dünya bana artık yalan söylemiyordu. alışmayı öğrenmiştim. çoğunuzdan geride geliyordum bazı şeyleri anlamakta. napayım ben de yaşayarak öğreniyordum ama bir kere yaşamak yetmiyordu. bir kere düşemezdim. dizlerim paramparça olmalıydı. acının da enini yaşamalıydım. o zaman öğrenirdim. peki sen nasıl öğrendin hata yapmamayı. hata yapsan da ders alıp bir daha yapmamayı. kaç kere tükürdüler yüzüne? kaç kere senden adam olmaz dediler. kaç kere kendine getirdiler de sen yeniden kaybolmayı becerdin? bunların hesabını neden kendine hiç vermedin? ben sormasam bir kere bile sorgulamadın mı? her şeyi geçtim de, vicdanını susturmayı nasıl öğrendin? ki  vicdan sadece kafanı yastığa koyduğunda çıkmaz karşına. hep ordadır da sen görmezden gelmeyi aklına da kalbine de öyle bir öğrettin ki, kaçtığını sanıyorsun. bir yere kadar. kimseye itiraf edemediğim suçlarım var benim. vicdanımla aramda. senin de var biliyorum. en az benim kadar yüzleşmekten korkuyorsun.
kaçmamalıyım, kaçmamalısın.