kargaşa

öyle cümlelerim var ki benim, aklımda ama ne dilimde ne de kalemimde. yazamıyorum kalbimi. yemek tarifi değil ki her zaman anlatamıyorum hislerimi. ne kadar kırılabilirim daha diye düşündüğüm her an aynı yerden bir daha kırılıyorum. yaşaya yaşaya hayatın öğretemediği şeyler var. kalbim direniyor, ruhum da öyle. ben, benimle savaş veriyorum çoğu zaman. başa çıkamadığım düşüncelerim var. korkularımı giymiyorum üstüme. bazen ateşten gömlek, bazen görünmez bir yelek.yetiyor herhalde.  insanlar beni anlasın diye de çabalamıyorum aslında . söylemek istediğim çok şey var galiba, hem buradan anlatıyorum hem susmak bilmediğim günlere sahibim. bazı şarkılar var böyle sözleri yok, her dinlediğimde yeni bir söz yazıyorum, yeni bir oyun oynuyorum kafamda. bazı adamlar giriyor hayatıma, ben oradalar sandıkça onlar sadece yürüyüp gitmiş oluyorlar. aslında farkında oluyorum ama fark etmek de çözüm olmuyor bazen. eğer zaferlerle mutlu oluyorsak neden mutsuz olduğum aşikar. insan en çok kendine yenilir. ben yenildiğimi iliklerimde , belki ıssız istanbul sokaklarında belki de zifiri karanlıklarda hissediyorum çoğu zaman. sonra kendimle çelişip hayat oyun mu, hayat savaşmak mı, illa kazanman mı gerek beyza diye avutuyorum kendimi. oyunun kuralları hep değişiyor galiba ve ben bana uygun bir kurala bile rastlamadım. böyle umutsuz konuştuğuma bakmayın beni mutlu eden çok şey var hayatımda. sadece kalemime hüzün bulaşmış galiba. yoksa şen kahkahalarımın gerçekliğini nasıl açıklardım bunca insana. bilemiyorum altan bilemiyorum. sanıyorum hepsi bana kaderimin bir oyunu.  oyunu bozmak mı oyunun parçası olmak mı  kararsızlıklarla boğuşuyorum. oynayanları takdir, bozanları tebrik ediyorum. kendimi biraz olsun anlatamadıysam ne mutlu. zaten asıl o zaman ne olduğunu anlayacaksınız.


sevgilerle
beyza