Dünya Hakkında-1

-
Size de oluyor mu bilmiyorum ama ben hep kendimi karmaşaların içinde buluyorum. Kaostan beslendiğimi düşünürdüm. Şimdi kaoslarla yaşayamıyorum. İnsanların tek derdi birbirinin kuyusunu kazmak olmuş bu dünyada. Fark edin, yalnızlaşmışız iyice. Derdimiz tasamız kendimiz olmuş, çünkü farkındayız başkalarını da düşünmenin bizi sadece üzdüğünü. Ne ara bu kadar değişti dünya ben anlamadım. Artık her şey kazanmak ve kaybetmek üzerine kuruluydu. Savaşıyorduk ama niye? Değiyor muydu sonunda ulaştığımız şeye? Değiyorsa neden bu kadar mutsuzduk, değmiyorsa neden bu kadar çabalıyorduk? Adaleti bulamıyorduk artık. Ne yaparsak yapalım  bazı şeylerin değişmeyeceğine öyle bir inanmıştık ki. Hiçbir şey yapmıyorduk. Düzen bozuktu, ,insanlar bozuktu, dünya acımasızdı. Biz de acımaz olmuştuk. Kendi kuyumuzu da kazmıştık böyle yapa yapa aslında. Mutluluk getirecek sanmıştık zaferler. Öyle bir abartmıştık ki, her yolu deniyorduk. Deniyorduk da elimize geçenler elden gidenlerden fazla mıydı? Sorun kendinize ben ne için savaşıyorumdan önce beni savaşmaya iten şey ne, kim, kimler? Kazanırken kaybettiklerimize üzülüyordum. Kazanma hırslarımızın sevgimizden daha çok olmasına üzülüyordum. İnsanların sadece kendini düşünmesine üzülüyordum. Ben bu dünyada uzun süredir yaşamasam da 21 yılda öğrendiğim şeylerden biri bu dünyanın saçma bir düzenden ibaret olduğuydu. Hepimiz sonunu bile bile yaşıyoruz aslında. Ama yaşarken gözümüzü bürüyen hırs ve ihtiraslar yüzünden bu haldeyiz. Biz bitmişiz. Biz-burda 97'lilerden bahsediyorum- çok yanlış bir dönemde gençliğimizi yaşamaya çalışıyoruz. Aynı şekilde 90'larda doğanlar da. Çivisini çıkardığımız  dünyanın sadece çivisini değil her şeyini istiyorduk. Az bize asla yetmezdi çünkü öyle öğrenmiştik ve doymuyorduk. Benim hala umudum var Mazhar haklı. Biz değiştirebiliriz bu dünyayı. Dünya buna alışkın. Dünyanın en iyi bildiği şey değişmek. Biz ise en iyi bildiğimiz değerleri öyle bir hiçe saydık ki, farkında olsak da rol yapıp farkında değilmişiz gibi davranıyoruz. Biraz kafamızı kaldırsak demiyorum. Farkındayız her şeyin. Acı olan da bu. Hepimiz değil ama çoğumuz bile bile susuyoruz. Sıra bize de gelecek. O zaman ne yapmayı planlıyoruz?  Her gecenin bir sabahı olduğuna inanarak yaşamalıyız en azından ben öyle yapıyorum.


sevgilerle
beyza

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

"Sen dizime yattın, ben bir hikaye anlattım ve sen büyüdün"

-
 Kendimi anlatmak için cümlelerin yettiğini düşünürdüm, senden önce. Şimdi kelimeler zor dökülüyor dilimden. Her şey içimde yoğun bir karmaşa.  Seninle benim dengede olmam imkansız. Sen bunu anlamadın. Ya hep ya hiç. Şimdi hiç'i yaşatıyoruz birbirimize. Sen inanmıyorsun ikimizi toplasan "hep" çıkmaz diyorsun. Kendini bana bıraksan anlardın, yol bizi oraya götürecekti zaten.  Kendinde her kaybolduğunda beni uzaklaştırıyorsun kendinden. Dünya zaten yalnız bir yer. Dünya zaten ıssız bir yer. Kendine bunu yapmana gerek yok. Senden değişmeni istemiyorum. Bana inan, sonra dön kendine bak. Ne dediğimi anlayacaksın. Büyük bir fırtınadan sağlam çıkmak kolay değildir, bırak yıkılalım. Olması gereken olsun. Korkuyorsun, hem de her şeyden. Öyle bir duvar örmüşsün ki kendine, dışarıdan gelip kimse sana zarar vermesin istiyorsun. İşte ben sana bakınca orada bir duvar yok, duvarın ardını görüyorum. Sen bunu yaşamama izin vermiyorsun. Bu hikayenin özeti bu işte: her şey o kadar kolayken...
Devamı

Balkon

-
Neredeyim, ne haldeyim. Ben ve kafamın içindeki binbir tilki uyumuyoruz. Hep hüsran. Hep eksik. Nereden tutsam oradan elimde kalıyor. Yakınken uzaklaştığım şeyler var. Uzakken de çok yakın hissettiğim şeyler. Hiç hissizleştim mi? Hayır. Hep kalbimde. İyi, kötü, aşk sevgi,nefret, arzu, tutku. Bir balkon. Bütün manzarada geçmişimi gördüğüm. Yerler altında hayallerim var. Çıplak ayak, sayfa sayfa basıyorum her satır ümide. Yorulup oturuyorum. Ben gencecik bir bedende bile bile yorulmuş yüreğimi daha fazla taşıyamıyorum. Ay ışığı vuruyor kara saçlarıma, ben geçmişe bakıyorum. Geçmiş kocaman bir şehir. Geçmiş öylece duruyor önümde, betonarme binalar gibi. Ben sadece izliyorum. O balkon sığındığım tek yer . O balkonda ömrüm geçecekmiş gibi hissediyorum. Benim için bir yığın geçmiş. Soğuk bir beton. Her evin içi başka bir hikaye. Koca bir yaşanmışlık bu şehir. Ve ben balkondan bakıyorum. Parmak uçlarımda hayallerim. Sadece dokunuyorum. Okuyorum biraz da. Ay ışığı vuruyor göz bebeklerime. Bir ...
Devamı

Kavuşma

-
 "Yolun zorunu yürümüştün sen tanıştığımız zaman, ben dalgalanmaktaydım elvan elvan." Bizim hikayemizin başı böyle. Nasıl ilk görüşte böyle hissettin deseler, gözlerinin içine öyle bir bakarım ki nasıl olduğunu söylememe gerek kalmaz. Zaten hep mana arıyorsun her bakışımda. Gözlerimle konuştuğumu biliyorsun. Beni sanki yıllardır tanıyorsun. Ben aynısını hissetmesem de, hayatımın belli bir döneminde hissettiğim bazı duygular var. Bana onları anımsattın. Soruyorum kendi kendime: Biz ne yaşadık? Doğru mu bu? Doğru olması gerekir mi? Doğru ne?  Beni pırıl pırıl bir ayna gibi görüyorsun. Bana bakınca kendinden hiçbir şey yok, seni bana çeken bu. Beni sana çekense o tanıdık his, güven. Sana koşulsuz güvenmek istiyorum. Sonunda mahvolsam da. Hazır olmasam da bu sona. Hiçbir sona hazır değilim. Kimse sonlara hazırlayamaz zaten kendini.  Ben artık her gün yeni bir şey öğreniyorum. Sonra kendimle kalınca tüm bu öğrendiklerim de benimle geliyor. Sen öğretiyorsun. Beni duvarlara vura...
Devamı