Beyza Anlatıyor

Dünya'da bir ikimiz kalmalıydık aslında Mehmet. Bu ara kalabalıklar beni yoruyor. Her yerde sen, her şeyde sen olsan, kabul. Sen de yoksun be Mehmet. Benim gitmek istemem bu yüzden. Kalamıyorum artık bu şehirde. Sadece şehirlerle değil sorunum, ben bu ruhumu dünyalara sığdıramıyorum. Dünya küçük derlerdi büyüklerimiz inanmazdım da Mehmet, ne kadar haklılarmış anlıyorum. Demek ki insan büyüdükçe dünya ona küçük geliyor Mehmet. Ama biz büyüdükçe dünyalarımızın da büyümesi gerekmez miydi? Hayallerim bu değildi. Kendimi sana ait hissetmeye adadım ama sen gittin. Kendimi başkalarıyla avutmayı denedim, aklım almadı kaçtım Mehmet. Farklı şehirlere adamalıydım, onu da başaramadım. Bence ben ayaklarımın üstünde duramadım. Senin yüzünden Mehmet. Sana bu kadar alışmamalıydım. Bana bu kadar izin vermemeliydin. Şimdi bunları değil kağıda kitaba, dağlara taşlara yazsam okumazsın ki Mehmet. Suratına söylerdim de, zaten yanımda olsan söze gerek yoktu Mehmet. Kendime yeni dünyalar kuracağım. İçinde...

Ben aklımdakileri sana anlatmayı deniyorum bu ara. Dilimin ucunda kelimeler bir türlü söyleyemedim. Gözlerinin içinde bulduğum şeyler yüzünden. Kalktım bir çay demledim. Sana bir mektup yazmaya karar verdim. 3 saatimi masada harcadım, bir cümle bile kuramadım. Divane olmak mıydı bu? Delilik miydi? Sonra sana bir resim yapmaya karar verdim, bütün boyalar birbirine karıştı, tuvaldeki karmaşaları kelimelere dökemem emin ol. Etrafı güzelce toparladım, giyindim çıktım. Sana anlatmak istediklerimi ifade etmenin başka bir yolu olmalıydı. Bir fotoğraf çektim sevgiyi, aşkı anlatan. İstanbul vardı arkada. Masmavi denizin üstünde nereye gittiğini bilmediğim bir vapur. Martılar sımsıkı sarılmıştı, vapura. 20 belki 30 tane. İşte ben de belki de o vapurdum. Uzaktan bakınca nereye gittiğimi bilemezdin. Ama beni hiç yalnız bırakmayan martılarım vardı, yani sevdiğim insanlarla yol alıyordum. O martılardan biri -ki bence en göz alıcı olanı-sendin işte. Şimdi hissedebiliyorum işte. Sana olan sevgimi anla...